Η Εκκλησία του Χριστού ιδρύθηκε σαν Κίνημα το 33 μ.Χ. με απώτερο σκοπό να είναι ένα εργαστήρι για την μεταμόρφωση των ανθρώπων. ”Όλοι εμείς, λοιπόν … μεταμορφωνόμαστε στη δική του εικόνα, προχωρώντας από δόξα σε δόξα, έτσι ακριβώς όπως θα το πετύχαινε μόνο το Πνεύμα, ο Κύριος.” (2 ΚΟΡ. 3:18)

Μέχρι το 451 μ.Χ. η Αδιαίρετη Εκκλησία μέσα από διωγμούς, αποστασίες και τραγωδίες έφερε εις πέρας θριαμβευτικά την αποστολή της, τον ευαγγελισμό του κόσμου.

Μετά την σύζευξη Εκκλησίας - Κράτους, ο Χριστιανισμός σταμάτησε να εξαπλώνεται, άρχισε να συρρικνώνεται και η Εκκλησία μετατράπηκε σε μια θρησκεία με ιερατεία, η οποία πλέον δεν μεταμόρφωνε ανθρώπους. ‘Έτσι δημιουργήθηκαν οι λεγόμενες “...χριστιανικές κοινωνίες....”, μια παρωδία των αρχών του Ευαγγελίου, καθώς ποτέ όλοι οι άνθρωποι μιας κοινωνίας δε θα δεχθούν το Ευαγγέλιο και πολύ περισσότερο δεν θα ζήσουν σύμφωνα με αυτό. .

«Εις πείσμα του διαβόλου» όπως είπε ο Λούθηρος (1483-1546) μολονότι ήλθε ο Μεσαίωνας, "έρχεται νυξ οτε ουδείς δύναται εργάζεσθαι" (ΙΩΑΝ. 9:4) όπως προειδοποίησε ο Κύριος, το "μικρό υπόλοιπο" (ΗΣ. 1:9), η αληθινή Εκκλησία των συνειδητών Χριστιανών επέζησε μέσα στην διαιρεμένη πλέον Χριστιανοσύνη κατά τον αψευδή λόγο του Κυρίου "πύλαι αδου δεν θέλουσιν ισχύσει κατ' αυτής" (ΜΑΤΘ. 16:18)

Η Μεταρρύθμιση του 16ου αιώνα, απελευθέρωσε δυνάμεις και δημιούργησε συνθήκες ώστε πάλι να λειτουργήσουν τα εργαστήρια για την μεταμόρφωση ανθρώπων, ενώ και Ρ. Καθολικές, Βυζαντινές, προ-Χαλκηδόνιες θρησκείες σωφρονίστηκαν εκδίδοντας λαϊκές μεταφράσεις των Γραφών (π.χ. Τρεμπέλας) και ιδρύοντας Κατηχητικά σχολεία.

‘Όπως το έθεσε ο ιστορικός Walker, ”η πλέον γιγαντιαία επανάσταση στην ιστορία του Χριστιανισμού...” είχε ξεκινήσει. Η προφητεία της αγίας Τζουλιάνας του Νόργουϊτς, πριν 100 χρόνια άρχισε να εκπληρώνεται: “η αγία Εκκλησία θα κλονισθεί απ’ την αγανάκτηση και τη θλίψη του κόσμου, όπως ένας άνθρωπος τινάζει τα ρούχα του στον άνεμο...” Βιβλίο Αποκαλύψεων, 13η Αποκάλ., κεφ. 27

Πολλοί από τους ακόλουθους της Μεταρρύθμισης άρχισαν να ζητούν την αρχική δύναμη, την ενδυνάμωση εξ ύψους, απορρίπτοντας την παρωδία ενός «χρίσματος» αοράτως και αναισθήτως. Επιθύμησαν να γίνουν κοινωνοί της χαρισματικής ζωής και πείρας που είχε λησμονηθεί μέσα στους αιώνες της τυπολατρίας.

Ο Ιωάννης Γουέσλεη (1703-1791), ο δεύτερος Παύλος στην Χριστιανοσύνη, ο πρόδρομος του Πεντηκοστιανικού/Χαρισματικού Κινήματος, στον 18ο αιώνα έφερε σε επαφή τον στείρο Ευαγγελικαλισμό με την Ανατολική πνευματικότητα της Αρχαίας Εκκλησίας. Ο Ι. Γουέλσεη μίλησε για ένα «δεύτερο έργο χάριτος» μετά την ανακαίνιση/αναγέννηση. «… στο βάπτισμα δε λαμβάνουμε το Άγιο Πνεύμα, αλλά καθαριζόμεθα με το νερό του βαπτίσματος...» (Τερτυλλιανός, Περί Βαπτίσματος, κεφ., 3ο, περ. 190 μ.Χ.)

Από τους πρώτους ο Συμεών, Νέος Θεολόγος (950- 1002), απέρριψε σαν βδελυγμία την παρωδία σύμφωνα με την οποία κάποιος λαμβάνει «αοράτως και αναισθήτως» το Χρίσμα δήθεν δι’ επιθέσεως των χειρών κάποιου ιερατείου. “Κατανοητώς και αντιληπτώς γίνεται η ενοίκηση της τρισυποστάτου Θεότητας … εάν κάποιος λέγει ότι χωρίς γνώση και αίσθηση αναισθήτως- λαμβάνει και κατέχει ο πιστός το ‘Αγ. Πνεύμα βλασφημεί και ψεύτη κάμνει τον Χριστό, που είπε ότι ‘ποταμοί ύδατος ζώντος θα εξέλθουν από την κοιλία αυτού’ … όσοι εβαπτίσθησαν με το Αγ. Πνεύμα … το Πανάγιο Πνεύμα λαλεί και ενεργεί εις αυτούς τα λεχθέντα απ’ τον Παύλο. Όποιος όμως δεν έχει αναγνωρίσει αυτά τα σημεία μέσα του, ας μην απατάται...” (Πρακτικά-Θεολογικά Κεφάλαια: 3,7,43).

Στα τέλη του 19ου αιώνα άρχισαν να μαρτυρούνται εκχύσεις, στις Ανατολικές ΗΠΑ και τον Καναδά, μεταξύ ευσεβών Πρεσβυτεριανών στην Αρμενία, μεταξύ ευσεβών Αγγλικανών στην Βρετανία, μεταξύ ευσεβών Ορθοδόξων στη Ρωσία, επίσης στην Ινδία, στην Ουαλία, κ.α.

Οι συνετοί κατανόησαν ότι πλησίαζε ο καιρός της Όψιμης / Έσχατης βροχής, ουσιαστικά μιας δεύτερης παγκόσμιας έκχυσης του Αγίου Πνεύματος. «Ζητείτε παρά του Κυρίου υετόν εν τω καιρώ της όψιμου βροχής και ο Κύριος θέλει κάμει αστραπάς και δώσει εις αυτούς βροχάς όμβρού...» (ΖΑΧ., ι':1).

Ο καιρός της εκπλήρωσης της προφητείας του Ιωήλ για μια δεύτερη έσχατη έκχυση του ‘Αγ. Πνεύματος είχε φθάσει. Την 1η Ιανουαρίου 1901 σε ένα ταχύρυθμο Βιβλικό Κολέγιο στην Τοπήκα του Κάνσας υπο τον Κάρολο Πάρχαμ, μετά από ολονύκτια προσευχή, «...το Πνεύμα το Άγιο επήλθε επ’ αυτούς, καθώς και εφ’ ημάς κατ’ αρχάς», όπως πληροφόρησε ο Πέτρος το πρεσβυτέριο της Ιερουσαλήμ για την έκχυση στην Καισάρεια. (ΠΡΑΞ., κεφ. 10-11)

Πέντε χρόνια αργότερα ένας μαθητής της Καρόλου Πάρχαμ (1873-1929), ο Γουϊλιαμ Σέημουρ (1870-1922), μετέφερε την αλήθεια της Πεντηκοστής στο Λος Αντζελες.

Για τρία χρόνια (1906-09), η ταπεινή σύναξη της οδού Αζούζα έγινε μια πηγή ανεωγμένη για αναρίθμητες ψυχές που έφθασαν εκεί και έλαβαν το ’Αγ. Πνεύμα. Κατέφθασαν πάστορες, ιεραπόστολοι, ερευνητές και γλωσσολόγοι απ’ όλα τα δόγματα και όλο τον κόσμο.

Ο Ορθόδοξος αρχιμανδρίτης Ευσέβιος Παπαστεφάνου, ένας ήρωας που αντιμετώπισε διώξεις και απειλές από ένα στυγνό κατεστημένο διότι δήλωσε ότι έλαβε “αισθητά” το ‘Αγ. Πνεύμα, με γλαφυρό τρόπο αναφέρει την έκχυση στην Αζούζα: “...Από σταύλο ζώων έμελλε να προέλθει η νέα ελπίδα και δύναμις για τον απεγνωσμένο Χριστιανικό κόσμο, όπως ο σταύλος της Βηθλεέμ -η Αζούζα- έγινε πηγή και απαρχή της ελπίδας και λυτρωτικής δύναμης για κάθε ψυχικώς πεινώντα και διψώντα άνθρωπο...” ‘Οσοι γύριζαν στις εκκλησίες τους από την Αζούζα χλευαζόντουσαν ή διωχνόντουσαν βάναυσα. ’Αλλη μια φορά τα ιερατεία και η μισθωτή εκκλησιαστική αριστοκρατία καταπολέμησε τους απλούς πιστούς που ήθελαν να πλησιάσουν τον Θεό. ‘Ετσι άρχισαν προοδευτικά να δημιουργούνται ανεξάρτητες ομάδες αποκαλούμενες, “αποστολικές”, “εκκλησίες του Θεού”, “συνάξεις του Θεού”, “πλήρους ευαγγελίου”, “πεντηκοστής”,κ.α.

Σύντομα οι “φλόγες της Πεντηκοστής έφθασαν στα πέρατα της γης”, όπως λέγει ένας ωραίος ύμνος που ψάλλουμε στην εκκλησία. Στη μία χώρα μετά την άλλη ιδρύονταν Αποστολικές εκκλησίες. Οι περισσότερες ξεκίνησαν από μετανάστες που βρέθηκαν στις ΗΠΑ με την ελπίδα μιας καλύτερης ζωής. Αυτοί γύρισαν πίσω στις πατρίδες τους, στην πλειοψηφία χωρίς καμιά υποστήριξη, με δική τους πρωτοβουλία, για να μιλήσουν στους συγγενείς τους και στους συμπατριώτες τους για τα καλά νέα του Ευαγγελίου και για την έσχατη / όψιμη βροχή.

Ο Δημήτρης Κατρισιώσης από τα Βάγια Βοιωτίας ήταν μόλις 25 ετών (γεννήθηκε το 1898) όταν έφθασε στην Τέρρα Χότε, Ινδιάνας, το 1923. Είχε προηγηθεί η αδελφή του πού παντρεύθηκε τον Ιωάννη Τσέλο. Το όνειρο του ήταν να κάνει λεφτά και κάποια μέρα να επιστρέψει πλούσιος στην πατρίδα αλλά αφού έλαβε το Αγιο Πνεύμα αποφάσισε το 19125 να επιστρέψει στην πατρίδα Ελλάδα και ενώ ήταν φτωχός πλούτισε πολλούς. Μεταξύ των Ελλήνων μεταναστών που γνώρισαν τον Κύριο και την Πεντηκοστή στην Καλιφόρνια ήταν και ο Κύπριος Μιχαήλ Κούννας (1888-1990), Κύρπιος στην καταγωγή. Στις 17 Σεπτεμβρίου, έφθασε στο Πειραιά και αμέσως κατευθύνθηκε στα Κάτω Πετράλωνα, στην οικία της Μαρίας Κωνσταντινίδη, στην οδό Θεσσαλονίκης 88 (σήμερα 136) όπου προσκόμι σε ένα γράμμα από το γιο της Σπύρο από τη Ν. Υόρκη, που έγραφε: “‘Ερχεται ο αδ. Κούννας στην Ελλάδα, ο οποίος χρυσό δεν έχει, έχει όμως Χριστό, δέξου τον στη θέση μου.” Πράγματι, η μητέρα του Κωνσταντινίδη τον δέχθηκε και μαζί δέχθηκε και τον Χριστό ως Κύριο της ζωής της. ‘Ανοιξε το σπίτι της για συμμελέτη και συμπροσευχή και εκεί στις 23 Δεκεμβρίου 1927, εκχύθηκε το ‘Αγ. Πνεύμα ομαδικά στους προσκαρτερούντες πιστούς και ακούσθηκαν τα μεγαλεία του Θεού.

Η εκκλησία των Κάτω Πετραλώνων ήταν η πρώτη Αποστολική εκκλησία στην Ελλάδα που διοργανώθηκε το 1927 και έμελλε να γίνει ενα φυτώριο μέσα στο οποίο προπολεμικά και μεταπολεμικά γνώρισαν τον Κύριο πολλοί πρωτοπόροι της ‘Εσχατης/’Οψιμης βροχής στη χώρα μας, -όλοι τους παιδιά τότε- όπως: Λ. Φέγγος, Γ. Φέγγος, Μ. Ζηνόπουλος, Γ. Πουλάκης (+1995), Β. Κατσίγιαννης (+2006), Η.Κουρμπάς (+1998), Π. Ζαχαρίου(1908-1957), Χ. Περιάλης (1926 -2004), Δ.Πλάκας (+1996) και πολλοί άλλλοι.

Η πρώτη Αποστολική εκκλησία στην Ελλάδα βρίσκεται ακόμη εκεί σήμερα σε νεόδμητο κτήριο και ανήκει στην Σύνοδο της «Ελευθέρας Αποστολικής Εκκλησίας Πεντηκοστής».

Η ιστορία της ΕΑΕΠ ξεκίνησε στις αρχές του 1965 όταν ο προεδρεύων επίσκοπος της συνόδου της “Αποστολικής Εκκλησίας Πεντηκοστής”, ιατρός Λεωνίδας Φέγγος αρνήθηκε να υπογράψει το πρωτόκολλο ένταξης στην Αμερικανική ιεραποστολική οργάνωση “Assemblies of God, Springfield, MO.”. Δεν επρόκειτο για κάποιο σχίσμα αλλά η κεντρική ΑΕΠ στο συνολό της αυτονο μήθηκε γι’ αυτό διατήρησε τον αρχικό τίτλο με την προσθήκη “ελεύθερη”, δηλαδή αυτοκέφαλη.

Η ίδρυση της “Ελευθέρας Αποστολικής Εκκλησίας Πεντηκοστής”, είχε ως αποτέλεσμα τη εντυπωσιακή αύξηση όλου του έργου στην χώρα και μια πρωτοπορειακή προσπάθεια επιστροφής στην Διδασκαλία, Πρακτική και Νοοτροπία της πρώτης Εκκλησίας. Μέσα σε 40 χρόνια η ΕΑΕΠ ξεπέρασε οποιαδήποτε άλλη ετερόδοξη ομάδα στη χώρα, βάζοντας σε αμηχανία τα άλλα δόγματα, καταπλήσσοντας τους εξουσιαστές και δημιουργώντας σύγχυση στην κρατική θρησκεία.